Het Boek met alle Antwoorden

Voor mijn verjaardag kreeg ik Het Boek met alle Antwoorden. Serieus bedoeld of niet, het schijnt een bestseller te zijn. En dat niet alleen, varianten op dit ‘basisboek’ lijken als paddestoelen uit de grond te schieten, zoals Liefde: het Boek met alle Antwoorden, De Ziel: Boek met alle Antwoorden, Papa’s Boek met alle Antwoorden en Mama’s Boek met alle Antwoorden. Iets wat ik eigenlijk niet begrijp, want Het Boek met alle Antwoorden had toch al alle antwoorden?

Bovendien is er ook een online-versie en een mini-editie van verschenen, evenals van dat over de liefde, deze laatste ‘om altijd alle antwoorden in handtas of jaszak bij je te dragen.’

Het boek is dan ook wel erg handig in de omgang. Veel handiger dan een ‘gewoon’ boek, want je hoeft het niet (helemaal) te lezen. Je mag het opwrijven en openslaan wanneer het ‘goed’ voelt. Wel moet je eerst een vraag in gedachte hebben om aan dit orakel te stellen. Een ja-nee-vraag, anders raakt het boek (ook?) nog in de war. Op de opengeslagen pagina staat het antwoord.

Ik had geluk. Want mijn cadeau was nog niet bevrijd van zijn papier, of er drong zich meteen een vraag op: ‘Waarom nu?’ Ik bedoel, als het boek dan toch een antwoord heeft op alle (levens)vragen, was dat eerder wel prettig geweest. Of later, volgens Oprah begint het leven pas bij veertig. Enfin, voortaan zou ik niet klagen, maar vragen. ‘Kan jij mij werkelijk van dienst zijn?’ werd mijn eerste ja-nee-formulering. Mijn vingers gloeiden toen ik mijn geschenk opensloeg. Het zal je geluk brengen stond er.

Geen slecht begin. Enthousiast geworden en bovendien hongerig kreeg ik de smaak te pakken. ‘Vanavond patat eten?,’ vroeg ik. Met steun zou je meer succes boeken. ‘Een kroket erbij doen dan?’ hopend dat het boek dat bedoelde. Overdrijf het niet. Hm, het boek trapt er niet in. Maar het weet wel precies wat goed is voor mij, ik moet inderdaad op mijn gewicht letten. ‘Vandaag de administratie doen?’ veranderde ik van onderwerp. Vergeet niet om ook lol te maken. Ach, het boek is nog aardig ook.

Eenmaal het vertrouwen gewonnen werd het tijd voor vragen van wat serieuzere aard. ‘Moet ik met mijn vriend verder gaan?’ Luister aandachtiger, dan kom je het te weten. ‘Zal ik een andere baan zoeken?’ Twijfel eraan. Zal ik emigreren? Het zou buitengewoon kunnen zijn. En tot slot de testvraag: moet ik Witje naar het asiel brengen? (Witje is mijn poes en wil ik voor geen goud kwijt). Absoluut niet, was het antwoord.

‘In de prullenbak ermee!,’ was de reactie van een collega-vriendin. Zo had ik haar nog nooit gezien. Haar wangen werden alsmaar roder. Woedend was ze, ‘ben je helemaal gek geworden?’ Blijkbaar viel het daarvoor wel mee, maar ze kon er niet om lachen. ‘Gevaarlijk,’ noemde zij het boek, en niet meer dan een ‘commerciële truc.’ Bij de deur vroeg ze ‘zou je niet liever zelf verantwoordelijkheid nemen voor je leven?’

Hmmm. Misschien heeft ze wel een beetje gelijk. Ok, de laatste vraag voor vandaag neem ik mij voor, terwijl mijn arm lam begint te worden van al dat gewrijf: ‘Moet ik dit boek eigenlijk wel vragen stellen?’ Nooit. Nooit? Nou vooruit dan, bij de vuilnis ermee maar, het is dat het boek het zegt…